ZeytinGöz: Mayıs 2016

Aklıma bir fikir geldi! Benim için çok değerli insanları anlatacağım sana tek tek.

Annem; kıyafet,eşya vs. saklamayı hiç sevmez ama sakladığı defterler,notlar,takvim yaprakları çoktur. Mesela onun lise anı defteri hala duruyor. 1985 yılından 1 takvim yaprağı,küçük bir kart... Anılarına sahip çıkar anneannen yani. Büyük teyzemin Urfa da görev yaptığı yıllarda annem de orada Lise ye gidiyormuş. Orada ki defreterinde folklor kıyafeti giyen bir arkadaşı vardı ve annem için çok güzel şeyler yazmıştı. Annemin en yakın arkadaşıymış. Sonra facebook çıktı ben annemin arkadaşını hep merak etmiştim,sonra bulduk onu vs. vs.

Benim kardeşim yok ama kuzenlerim bana hep kardeş oldular,hep kalabalıktı evimiz pek bir eksiklik hissetmedim genelde ama kardeş eksikliği ile ilgili korkularımı önceden yazmıştım.

Sana anne olarak en büyük dualarımdan biri kardeş gibi sevebileceğin bir arkadaşının olabilmesi. (Arkadaş bu kişiyi düşündüğümde çok basit bir ifade olarak kalıyor bende :) )

Benim oldu anneciğim. 7 yaşında yollarımız ilkokulda kesişti pek farkında değildik birbirimizin gerçi. Sonra kendimizin farkında vardığımız dönemlerdi çok gülüp eğlendiğimiz anılarımız oldu. Mesela onların terasları vardı okul çıkışları giderdik,ben çok güzel tost yapardım parmaklarımızla birlikte yerdik. Sonra birlikte okul tiyatrosunda 2 yıl üst üstte sabah - öğle öğrenci ve öğretmenlere hafta sonu öğretmen ailelerine ve velilere oyun sergiledik (Hala ezber metinleri her 2 oyunun da duruyor ben de saklıyorum,sana vermek üzere.) Süflorluk yaparken o daracık koridorda hazırlanması gerekirken bile yanımda dururdu,oyuna girmem gerektiğinde'Ağla Damla yalvarırım' der gülmekten gözlerimi yaşartırdı :)

Sonra okul bitti, lise başladı ayrı okullara gitmeye başladık biraz koptuk o ara pek uzun sürmedi tabi ki. Lise biter bitmez bir onlarda bir bizde hayatımız başladı. O gün bugündür şehir dışında üniversite de okuma süresi boyunca hiç ayrılığımız olmadı. Birlikte çok güldük, çok ağladık,çok çaresiz hissettik ama dağ gibi hep destek olduk birbirimize. Herkesin yeri ayrıdır ama onun yeri apayrıdır. Annesi annem gibi,babası babam gibi ablaları ablam gibi onlar da beni hiç ayırmadılar bu zamana kadar.

İnsanın kendine sakladığı sırlar ne olursa olsun vardır derler ama yok. Net olabildiğim,düşünmeden konuşabildiğim,kaşımın şeklinden beni anlayabilen bir KARDEŞİM var. 1 hafta görüşmesek 5 dakikada bir haftanın özetini telefon ile aktarabiliriz mesela birbirimize. Bir oturuşta 3-4 paket cips,abur cubur yiyip, Cuma akşam eve girip pazar öğlene kadar aynı oda da 4-5 film izlemişliğimiz çoktur mesela bizim. Hayatımızla ilgili aldığımız tüm kararlara saygı duyup,birbirimizin yanlış yapmasına da asla müsaade etmeyiz. Hiç kırmadım ben onu, hiç de kırılmadım. Hiç küsmedik birbirimize. Bağırıp çağırmışlığımız da hiç olmadı.

Yazsam yazsam sayfalarca bitmez, onu sana anlatamam. Allah nasip ederse bir gün,o güzel ellerinden,teyzenle içtiğimiz kahveyi yudumlarken anlatırız tüm merak ettiklerini. (Yalnız o kahveyi şekersiz içer, zahmet olmasın diye de söylemez.)

Seninle ilgili anılarımıza gelecek olursam, 22 Temmuz 2012 Pazar Ramazan ayının 3. günü. Yine cumartesinden bizde kalınmış,bir ton film izlenmiş,sohbetler edilmiş, genelde izlediğimiz filmler korku olur, (O zamanlar Mehmet yok sadece benimle korku filmi izleyebiliyor teyzen) 'Aramızda bebek var.' filmini izleyelim dedim teyzene,izlemeye başladık filmi. O kadar çok ağladım ki. Ben zaten reklamlara bile ağlayan bir tipim,filmde de gerçekten etkilendiğim sahneler olmuştu teyzen gülüyor ben ağlıyorum :) Ben ağladıkça 'Bunun neyine ağlıyorsun ya?' diyor ben yine ağlıyorum :) Neyse iftar hazırlığı yapıyoruz. 3ümüz de mutfakta yanyana (Teyzen-ben-anneannen) O sırada annem bana iftar telaşında sert bir şekilde 'Çekil!' dedi. Ben herşeyi bırakıp salona gittim ama nasıl ağlıyorum :) Teyzen geldi tabi ki. Gülmemek için zor tutuyor kendini gülmekten zor yazıyorum şuan :) 'Damla bişi demedi,neden ağlıyorsun,saçmalama,ezan okundu gel orucunu aç ağlama,Damla gel' falan diyor. Ben onlar oruç açtılar,oturdular falan o sürede hala ağlıyorum.

Velhasıl ertesi gün içimde bir mucize olduğunu öğrendim. Teyzeni aradığım da, çığlıklarının arasında 'Ben zaten anlam verememiştim bu kadar ağlamana!' dedi. (Çok güçlü görür beni,hep dimdik ve gurur duyar bu yanımla)

Neyse anne balı, benim sana teyzeni anlatmam bitmez. Allah'ım beni mahrum etmesin senin var olduğun günlerden, ben istediğin her an her şeyi hatırladığım kadarıyla seve seve anlatırım sana.

Severken seni neredeyse ağlar, Balpareeeeem der, sen ona 'Felime Teze' dersin. :)